Iemand die zich schuil houdt, omdat hij bang is in de buitenwereld zichzelf tegen te komen.

Het kluizenaarschap is in de 3e of 4e eeuw na Chr. ontstaan in Egypte, het Midden-Oosten en bepaalde streken van Rusland (o.a. Armenië). De vroeg-christelijke kluizenaars werden anachoreten genoemd (afgeleid van het Griekse woord anachooreoo: zich terugtrekken) of heremieten (afgeleid van het Griekse woord eis erèmon topon: in de woestijn). Het leven van de anachoreet was sober en hard. Het is niet geheel duidelijk hoe het kluizenaarschap zich vanuit de genoemde landen heeft verbreid over Europa. De oudste vermeldingen van West-Europese kluizenaars dateren van de 9e eeuw.Aanvankelijk voelden vooral mannen zich aangetrokken tot het kluizenaarsbestaan; de meesten van hen trokken zich, evenals de vroege anachoreten, terug in de natuur. Na de 11e eeuw nam het aantal vrouwelijke kluizenaars sterk toe. Voor kluizenaressen werd een verblijf in de eenzaamheid te gevaarlijk geacht, zij lieten zich daarom meestal insluiten in een kluis die onderdeel uitmaakte van de bewoonde wereld zoals een kerk of een klooster.Kluizenaars moesten een gelofte afleggen dat zij hun kluis nooit zouden verlaten. Kluizenaarschap was dus een beslissing voor het leven. Zo`n beslissing mocht vanzelfsprekend niet lichtzinnig genomen worden. Kandidaat-kluizenaars moesten aan hoge toelatingseisen voldoen; zij waren bijvoorbeeld verplicht eerst drie jaar in een klooster door te brengen. Bovendien mocht een kluis pas in gebruik genomen worden na toestemming van de bisschop. Aan zo`n inkluizing ging dan een initiatieplechtigheid vooraf, meestal geleid door een hoge kerkelijke functionaris.

Een kluizenaar leeft in afzondering Een kluizenaar is iemand die zich schuil houdt (omdat hij bang is in de buitenwereld zichzelf tegen te komen) en die in afzondering leeft. Een kluizenaar wordt ook wel een eenzaat, anachoreet, solitair of heremiet genoemd. Het is vaak een religieus persoon en het komt van het Griekse woord dat eenzaam of onbewoon [..]

asceet