( taalkunde ) de bijklank of gevoelswaarde van een woord of woordgroep, die tot op zekere hoogte losstaat van de letterlijke betekenis

Emotionele betekenis van een woord of woordgroep buiten de eigenlijke betekenis

Connotatie betekent bijbetekenis De connotatie van een woord (of een aantal woorden bij elkaar) is de verbonden voorstelling die iemand heeft, het is dan ook vaak van emotionele aard en heeft niet direct met de betekenis van een woord te maken. In normaal taalgebruik worden vaak woorden als gevoelswaarde of associatie gebruikt i.p.v. connotatie.

De connotatie ('bijklank, ondertoon, bijbetekenis, gevoelswaarde') van een woord of kleine woordgroep is de ermee verbonden voorstelling (vooronderstelling), vaak van emotionele aard, buiten de eigenl [..]

Zaken die voor de luisteraar mede begrepen worden bij het beluisteren van een woord, buiten hetgeen het volgens de definitie betekent. (F.A.S.)